Με την υπ' αριθμό 5255/2025 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Τακτική Διαδικασία), επί αγωγής σε βάρος τράπεζας, κατά την εκδίκαση της οποίας παραστάθηκε για την ενάγουσα ο δικηγόρος- εταίρος Σ. Ν. Τερεζάκης αναγνωρίστηκε η υποχρέωση της εναγόμενης τράπεζας για καταβολή χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης, ερειδόμενη στα άρθρα 914, 281, 288 ΑΚ και άρθρο 8 Ν. 2251/1994
"...Ωστόσο, εκ των ανωτέρω, αποδείχθηκε ότι η εναγόμενη δια των προστηθέντων υπαλλήλων της δικαιοπαρόχου της, ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την τότε επωνυμία..., ενημέρωσε, το πρώτον τον μήνα Ιούλιο του έτους 2019, ... ότι, βάσει της πιστοδοτικής πολιτικής της, η χορήγηση πίστωσης στην τελευταία θα έπρεπε αναγκαίως να συνοδεύεται από την εγγύηση τρίτου προσώπου, λόγω της προχωρημένης ηλικίας της, ενώ αυτή είχε ήδη συμπληρώσει κατά τον επίδικο χρόνο το 86° έτος, χωρίς μάλιστα σε προγενέστερο χρονικό σημείο να της καταστήσει γνωστό το συγκεκριμένο όριο ηλικίας πέραν του οποίου εφαρμόζεται η εν λόγω πιστοδοτική πολιτική της. Συνέπεια της έλλειψης της σχετικής ενημέρωσης εκ μέρους των ως άνω προστηθέντων υπαλλήλων ήταν η ενάγουσα, αγνοώντας τα ανωτέρω και έχοντας από ετών πάψει να κάνει χρήση του ορίου της πίστωσης, με πιστωτικές εγγραφές στο σχετικό με την επίδικη σύμβαση λογαριασμό προς εξόφληση των συμβατικών της υποχρεώσεων έως το μήνα Απρίλιο του έτους 2016, όπως, άλλωστε συνομολογεί και η ίδια η εναγόμενη στο δικόγραφο των νομοτύπως προκατατεθεισών έγγραφων προτάσεών της, να εξακολουθεί να καταβάλει ανελλιπώς ετησίως τα έξοδα διαχείρισης, ποσού 70 ευρώ, διατηρώντας ενεργή την επίδικη σύμβαση αορίστου διάρκειας, ώστε ανά πάσα στιγμή να έχει τη δυνατότητα χρήσης του ορίου της πίστωσης, και εν τέλει να αποστερείται της επιλογής να την καταγγείλει. Ενόψει των προεκτεθέντων, η περιγραφείσα ως άνω συμπεριφορά της Τράπεζας συνιστά αθέτηση του καθήκοντος διαφώτισης, ορθής ενημέρωσης και πληροφόρησης, και εξεταζόμενη υπό το πρίσμα των κανόνων των άρθρων 281 και 288 ΑΚ, υπαίτια εκ μέρους της πλημμελή εκπλήρωση των συμβατικών της υποχρεώσεων, αλλά παράλληλα αντίκειται στο γενικότερο πνεύμα του δικαίου και στις επιταγές της έννομης τάξης και παραβαίνει τη γενική υποχρέωση πρόνοιας και ασφάλειας στο πλαίσιο της συναλλακτικής και γενικότερα της κοινωνικής δραστηριότητας των ατόμων, ήτοι διαγράφεται ως παράνομη (άρθρα 914, 281, 288 ΑΚ), σύμφωνα με τα εκτιθέμενα στη σχετική μείζονα σκέψη, και υπαίτια, με αποτέλεσμα την πρόκληση ηθικής βλάβης στην ενάγουσα, ενώ εμπίπτει και στο πραγματικό της διάταξης του άρθρου 8 του Ν. 2251/1994, καθόσον η ενάγουσα υπάγεται στην έννοια του καταναλωτή και, ως εκ τούτου, τυγχάνει της προβλεπόμενης στο νόμο προστασίας ως το ασθενέστερο μέρος έναντι των παρεχουσών σε αυτήν τραπεζικών υπηρεσιών. Η παράνομη, δε, συμπεριφορά της εναγομένης, συναρτάται με την έλλειψη ασφάλειας των υπηρεσιών, που θεμιτά δικαιούται να αναμένει ο καταναλωτής, καθώς και με την οικοδόμηση της εμπιστοσύνης, που είναι απαραίτητη στις τραπεζικές συνεργασίες και συναλλαγές, στοιχεία τα οποία όφειλε κατά το νόμο, τη σύμβαση και την καλή πίστη και μπορούσε, μέσα στη σφαίρα των παρεχόμενων υπηρεσιών να προσφέρει. Επισημαίνεται, δε, ότι στα πλαίσια του άρθρου 8 του Ν. 2251/1994, ως ισχύει, η υπαιτιότητα του παρέχοντος υπηρεσίες τεκμαίρεται, διότι εισάγεται νόθος αντικειμενική ευθύνη, ενώ η εναγόμενη τραπεζική εταιρεία δεν απέδειξε την έλλειψή της. Επομένως, υφίσταται βάσιμη αξίωση της ενάγουσας έναντι της εναγομένης για την αποκατάσταση της μη περιουσιακής (ηθικής) ζημίας που της προκάλεσε η προπεριγραφείσα αδικοπραξία των προστηθέντων υπαλλήλων της δικαιοπαρόχου της, ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την τότε επωνυμία ... και, ως εκ τούτου, πρέπει να επιδικαστεί σε αυτήν χρηματική ικανοποίηση..."