Με την υπ' αριθμόν 279/2017 απόφαση του Ειρηνοδικείου Αθηνών, κατόπιν αγωγής των***, κατά την εκδίκαση της οποίας παραστάθηκε για τους αιτούντες η δικηγόρος Ν.Σ.Κελλίδου, μεταξύ άλλων κρίθηκαν αβάσιμες οι ενστάσεις δόλιας περιέλευσης σε μόνιμη αδυναμία πληρωμών και καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος ένταξης στις ρυθμίσεις του Ν. 3860/10, που προεβλήθησαν από πλευράς της μετέχουσας πιστώτριας τράπεζας.
"...Η μετέχουσα παρισταμένη πιστώτρια προβάλει την ένσταση της δόλιας περιέλευσης σε αδυναμία πληρωμών, ως προς την πρώτη των αιτούντων για το λόγο ότι όταν έλαβε το στεγαστικό δάνειο ήταν άνεργη στηριζόμενη μόνο στα εισοδήματα του συζύγου της, ότι ο σύζυγος της επέλεξε να συνταξιοδοτηθεί ένα χρόνο μετά τη λήψη του επίδικου δανείου λαμβάνοντας μικρότερη σύνταξη με αποτέλεσμα να επιλέξει να περιάγει τον εαυτό του σε κατάσταση αδυναμίας και ότι η αιτούσα ανέλαβε δάνεια γνωρίζοντας ότι η ικανοποίηση τους είναι επισφαλής. Προβάλλει την ίδια ένσταση και ως προς τον δεύτερο των αιτούντων την οποία στηρίζει στο γεγονός ότι εκείνος προέβη σε τραπεζικό δανεισμό παρά τα αρχικώς υψηλά εισοδήματά του για να αυξήσει το βιοτικό του επίπεδο προβαίνοντας σε ασύνετο δανεισμό μη προβλέποντας την επερχόμενη αδυναμία του. Η ως άνω ένσταση, τυγχάνει απορριπτέα ως αόριστη. Τούτο δε, διότι μόνη η επίκληση από τον πιστωτή της εκ μέρους του οφειλέτη ανάληψης υπερβολικών οικονομικών υποχρεώσεων, δια του δανεισμού του, έστω και εν γνώσει της αδυναμίας του να τις αποπληρώσει, δεν αρκεί για τη στοιχειοθέτηση του πραγματικού της ένστασης δόλου, αλλά απαιτείται να αναφέρονται συγκεκριμένες ενέργειες του οφειλέτη με στόχο την απόκρυψη της πραγματικής οικονομικής κατάστασης και των υποχρεώσεών του και τη συνέχιση ανάληψης υποχρεώσεων εκ μέρους του, ενέργειες, όμως, που στην προκειμένη περίπτωση δεν μνημονεύονται (βλ. Α. Κρητικό, Ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων, έκδ. β σελ. 56-57, με τις εκεί παραπομπές σε αποφάσεις πρωτοβάθμιων δικαστηρίων). Ως προς τον δεύτερο των αιτούντων η παρισταμένη πιστώτρια τράπεζα προέβαλε και την ένσταση της καταχρηστικής άσκησης του δικαιώματος του να ενταχθεί σας ρυθμίσεις του ν. 3869/10, την οποία στηρίζει στο γεγονός ότι οι προτεινόμενες καταβολές είναι ελάχιστες σε σχέση με το κόστος διαβίωσης της οικογένειας του. Ο ισχυρισμός αυτός στερείται βασιμότητας και πρέπει ν' απορριφθεί. Και αυτό γιατί, το σχέδιο διευθέτησης των οφειλών καθορίζεται κατά την ελεύθερη κρίση του οφειλέτη, χωρίς κάποιο περιορισμό, αρκεί να είναι επαρκώς προσδιορισμένο ώστε να μπορεί να προκαλέσει τη συναίνεση των πιστωτών και τη σύναψη δικαστικού συμβιβασμού. Δεν προβλέπεται δικαστικός έλεγχος του σχεδίου, ούτε απαράδεκτο του δικογράφου, εναπόκειται δε στους πιστωτές να αποδεχθούν ή απορρίψουν το σχέδιο, οπότε ακολουθεί η ρυθμιστική παρέμβαση του δικαστηρίου, το οποίο ερευνά αυτεπάγγελτα την εισοδηματική και περιουσιακή κατάσταση του οφειλέτη, καθώς και τη δυνατότητα εξόφλησης των χρεών του με βάση και τις προσωπικές και οικογενειακές του ανάγκες και καθορίζει το καταβλητέο μηνιαία ποσό, χωρίς να δεσμεύεται από την πρόταση του οφειλέτη (βλ. και I. Βενιέρης-Θ. Κατσά, Εφαρμογή του Ν 3869/2010 για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα, 3η έκδοση, σελ. 246 επ. ΕΙΡ ΚΑΛΥΜΝ 5/2014, ΕΙΡ ΦΛΩΡΙΝ 22/2014 , ΕιρΠατρ 287/2014 και 52/2012 ΤΝΠ- ΝΟΜΟΣ)...."